Michael en Jane De Poortere

Sinds deze week hebben we twee nieuwe huisgenoten: Michael en Jane De Poortere. Meestal zijn ze vergezeld van hun kindermeisje Mèèwie.

Even toelichten: sinds de kinderen Mary Poppins gezien hebben, beheerst deze film onze hele huishouding. Er moeten tassen en paraplu´s met gekromd handvat gezocht worden, de verkleedkleren worden bovengehaald en met een Hollands accent worden hele scènes van de film nagespeeld (die ze in de gedubde Hollandse versie gezien hebben). De kinderen die Mary smeken om hen niet te verlaten - neen hoor, dat doet ze niet zolang de wind niet draait (en daarna eigenlijk ook niet want ze woont hier echt). Vader George die streng is, Michael die moet opruimen, niet treuzelen bij het voetpad, enz.

Het verbaast ons, maar ze hebben de film vermoedelijk beeld voor beeld in zich opgenomen, kennen alle personages en gebeurtenissen, en ze zouden heel graag eens door de schoorsteen vliegen, en daarna met open paraplu door de lucht kunnen vliegen.
We denken dat ze zich erg herkennen en identificeren met de kinderen uit de film.

Overigens hebben ze een roze koffer vol roze, blinkende prinsessenkleren te leen gekregen van de kinderen van Kathleen. Te gek. Gisteren mochten ze op die manier mee naar het stadhuis, de bib, de winkel. Ik moet zeggen, we hadden veel bekijks, ik met die twee prinsessen op sleeptouw.

Onze logé

Maandag en dinsdag kwam Elias logeren. Wat een lieve, lieve, flinke jongen. Zoals nonkel Hans opmerkte: hij heeft niet één keer gehuild. Toen papa hem maandagmorgen kwam brengen, wuifde hij flink tata, draaide zich om en ging spelen met het keukentje. Het keukentje was tijdens de hele logeerperiode favoriet!

Elias is overigens heel geemancipeerd opgevoed, hebben wij gemerkt. Hij is weliswaar dol op auto´s , kranen, camions enz, maar ook heel erg lief voor zijn knuffels. Koetje, beertje en lakentje gingen overal mee: naar de winkel, mee spelen, aan tafel, op bezoek, naar bed. En ten gepaste tijde krijgen ze ook eten: als Elias aan tafel zit, geeft hij ze regelmatig een hapje uit eigen bord.

Elias kan ook geen volle wasmachine zien: die móet uitgeladen worden. Terwijl meter Miek nog volop de diepvries aan het schoonmaken was, nam Elias de wasmachine voor zijn rekening: we deden samen het huishouden (terwijl de meisjes aan het spelen waren).

De maandagavond gingen we op bezoek bij Kathleen en Ben en hun kinderen hebben een berg speelgoed - waaronder heel wat auto´s. Elias was heel even verlegen bij aankomst, maar toen ontdekte hij de speelhoek - we hebben hem niet meer gehoord of gezien. We maakten het veel later dan voorzien, rond 10u ´s avonds beslisten we dat we toch eindelijk moesten vertrekken. In de tussentijd had Elias de hele tijd heel braaf gespeeld, we waren heel trots op ons interim-broertje. Hij had zelfs nauwelijks tijd gehad om met mama en papa te praten toen die belden, zoveel interessant speelgoed was daar.

De volgende ochtend sliep onze gezamenlijke kroost tot 10u uit. Als Elias opstaat, hebben we gemerkt dat hij rustig wakker wordt. Hij zegt weinig tot niks, en laat alles gewoon op zich afkomen. Eenmaal wakker echter, wordt alles becommentarieerd, toegelicht en uitgelegd. Dat de poes buiten is, dat nonkel Hans naar het toilet gaat (als hij de living verlaat), dat zijn schoen los is en vast moet, enz ´s Avonds had hij echter weer nauwelijks tijd om te bellen met papa en mama: we deden net onze avondwandeling, en Elias mocht net als de meisjes zelf stappen, zonder handje, en deed dat dan ook met volle overgave. Beer, koetje en lakentje zaten bij die inspanning wat in de weg, dus ontfermde meter Miek zich over hen. Elias bleek die avond helemaal niet zo moe. Toen alle kinderen in bed lagen, dacht meter Miek bijna dat er iemand in huis rond liep. Er klonken de hele tijd deuren die open en dicht sloegen. Inspectie bij Elias bracht naderhand opheldering: Elias, die in de dressing logeerde, ging rechtstaan in bed en amuseerde zich met de schuifdeuren van de kasten heen en weer te schuiven. Ik denk dat we hem de volgende keer leren de kleren in de kasten te bergen ;-)

We vonden het een heel leuke en ontspannen logeerpartij.

Twee sportievelingen

Hannah´s verjaardagsfeestje

Triatlon - sfeerbeelden

De snoepentaart!!!

Eindelijk eindelijk was het zover. Zondag, twee dagen voor de eigenlijke gebeurtenis, vierden we Emma´s verjaardag. Eerst vroegen we de oma´s en opa´s, en eigenlijk de neefjes en nichtjes erbij zou ook wel leuk zijn, en uiteindelijk vroegen we de hele familie op de koffie en vierden we de verjaardag van allebei de meisjes.

Het werd een bijzonder feest. Om te beginnen hadden mama en papa gezien, dat de kinderen toch wel echt heel erg fan zijn van trampolines. En na de eerste kennismaking vorig jaar, met een minder goede afloop voor Emma (= met gebroken sleutelbeen in Gasthuisberg beland op de eerste dag van onze vakantie) waren er verder alleen maar positieve ervaringen geweest. Dus, wij heel Kortrijk afgespeurd naar een trampoline. De zaterdagavond staken we die in mekaar, dat was al een hele belevenis want iedere keer dat we een stuk eraan zetten in de cirkel, viel een ander stuk weer om. Maar uiteindelijk lukte het ons toch. Vervolgens blinden dicht, rolluik naar beneden, alle buitendeuren op slot en met gespitste oren luisteren of er toch geen kinderen waren die naar beneden slopen om te loeren.

De zondagmorgen moesten we vroeg op voor de familiemis voor pepe. Al bij al nog een geluk, want in die korte periode dat ze thuis waren, hadden ze toch al door kiertjes gegluurd en blauw zeil en ijzeren steunen ontdekt, die hen toch een heel eind op de goede richting zetten bij het raden.

De zondagmiddag gingen ze in de kliniek eten, zodat mama in alle rust de taarten - door Emma gekozen - kon afwerken: aardbeientaart, chocoladetaart (Hannah´s favoriet) en natuurlijk: de lang verwachte snoepentaart!!! De hele familie had al in november de eerste aankondigingen van die taart gekregen, en afwisselend mochten ze wel en niet komen van Emma, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Mama probeerde met bibberende handen en vol zenuwen mooi kanariegeel glazuur te maken (niet bepaald mijn specialiteit), en de taart mooi te versieren (nog minder mijn specialiteit) met smarties in alle kleuren.

Toen iedereen eindelijk gearriveerd was, werden beide kinderen allereerst echt be-dol-ven onder de cadeautjes. Sieraden, puzzels, mooie handdoeken, makeup tasjes, barbiekleren en niet te vergeten klakschoentjes vlogen ons om de oren. Het was een echte overrompeling. En toen eindelijk het rolluik opging (we stond in afwachting allemaal in een verduisterde living) stond daar, inderdaad, een trampoline.

Toen zongen we voor beide kinderen, die op een stoeltje stonden te glunderen, en Emma mocht de kaarsjes uitblazen op de snoepentaart. We hadden geluk, want voor het eerst in de laatste twee maand vermoedelijk, was het een prachtige zonnige zondagmiddag.

Toen iedereen vertrokken was, stelde Emma nog voor een wandelingetje te doen met de klakschoentjes. Wie Emma een beetje kent, weet dat dat een zeer onverwacht voorstel is van haarentwege - volledig op rekening van de klakschoentjes te schrijven. Zo gezegd, zo gedaan. Iedereen alle armbanden, oorbellen, kroontjes enzomeer en de plastieken klakschoenen aan, ze mochten zelf de weg kiezen en wij op weg. Toen ik na een tijdje voorstelde om Emma te dragen, want we deden echt een serieus ommetje langs de unief en zo, was dat niet nodig. ´Ze zou nog wel zelf wat stappen!!!...´

Het was een heel geslaagde dag en we danken al ons bezoek voor de fijne attenties, de gezellige aanwezigheid en het enthousiaste zingen. Hannah heeft ondertussen al met ons afgesproken dat we in de winter de trampoline weer mooi opbergen in de originele doos, net zoals we hem gekocht hebben, en draagt in een zakje overal haar cadeaus mee: naar de keuken, de living, de wc, oma en opa, haar slaapkamer: ze zijn haar zo dierbaar dat ze ze geen seconde kan missen. En Emma kon nauwelijks slapen van blijdschap vannacht, was bij het eerste ochtengloren wakker en ging zingend naar beneden - totaal van slag eigenlijk ;-)

Nu komen er nog een heleboel leuke dagen. Er komen een paar keer vriendinnetjes spelen (dienst en wederdienst bij het oppassen, zogezegd), Elias komt logeren, Aline mag eens komen slapen... nog volop plannen dus.

test

test

Vakantie!

De vakantie is begonnen!

Er was eerst enige verwarring bij Emma, die weet dat ze in de vakantie verjaart. Nu is het eindelijk vakantie, dus... Maar neen, toch nog even wachten voor de verjaardag.

Deze week wel op het programma: de dansles! Voor beide kinderen. Toen ik Emma er op zondagavond nog even aan herinnerde, kon ze het niet geloven. Zij was toch nog te klein voor dansles, dansles was toch niet voor kinderen van het eerste kleuter? Ik verzekerde haar ervan dat deze dansles voor kinderen van alle kleuterklasjes was, ook voor die van het eerste kleuter. Super! vond ze dat. Maar toch, juf zou zeggen, ´zo´n klein kindje, wat doet dat hier in de les?´Het duurde echt even voor ze het kon geloven.Het viel heel erg mee, ze heeft alle pasjes getoond die ze vandaag geleerd hebben. En vrijdag gaan ze op een echt podium optreden, en geschminkt worden.

Ook de fietshelmen vallen nog steeds in de smaak! Toen ik bij oma en opa aankwam, zaten de kinderen aan beide kanten van opa in de zetel, naar een verhaaltje te luisteren (verhaaltjes vertellen is opa´s taak). Emma zat er met haar gele helm op. Jammer dat ik geen fotootje kon nemen. En Hannah, die heeft vanavond nog maar eens haar helm gepoetst. Volgens de gebruiksaanwijzingen, met water en een zachte doek, je mag niet met verf of andere producten, aldus de gebruiksaanwijzing die ze ´voorgelezen´ heeft.

Veiligheid

Met nonkel Willy en nonkel David actief in de veiligheid, hebben wij enige eer hoog te houden op dat vlak. Sinds nonkel David ooit eens zei, dat het best is steeds de leuning vast te houden op de trap, proberen wij dat consequent te doen.

En als we fietsen, hebben we steeds onze fluohesjes aan - ook al fietsen we maar een km ver ;-)

Vandaag besloten we nu eindelijk eens werk te maken van fietshelmen. Ook een verplicht stuk uitrusting voor de verantwoordelijke fietser, en wie weet had Hannah toch een minder grote buil gehad die keer toen ze viel.

We trokken naar de winkel - ter gelegenheid van de solden was die de hele zondag open. We hadden al vlug onze smaak gevonden: Emma een knalgele helm, ze staat er prachtig mee, heel sportief, en ziet er een echte coureur uit op haar fiets. En Hannah een roze, met een prinses, ze ziet er deftig uit. Hannah is zoooooo blij met haar helm, dat hadden we niet kunnen denken. Na elk gebruik poetst ze hem met een zachte doek (al drie of vier keer vandaag). Ze huilt tranen met tuiten als hij valt, al twee keer vandaag: ze hing hem aan haar fietsstuur en haar fiets viel om. Nadat ze bedaard was, inspecteerde ze hem grondig en stelde een schram vast :-(

Aan wie doet ons dat denken?