Emma Van Gogh

Mama en Emma samen thuis vandaag, en na een aantal spelpogingen die haar uiteindelijk toch niet interesseerden, en veel tijd op mama´s schoot, had Emma een fantastisch idee: schilderen!

Tja, schilderen. Dan staat mama altijd even in beraad. De kinderen vinden schilderen fantastisch, maar voor mama is het natuurlijk wel altijd wat geknoei. Alhoewel, dat valt meestal wel mee. Een schilderschort, een blad om de tafel te beschermen, een potje water en een goede penseel, en natuurlijk de verf. Waterverf, of nog leuker: plakaatverf.

Ziehier Emma´s kunstwerkjes. Ze heeft vol enthousiasme gekliederd. Altijd eerst mooi de vier randen geschilderd, en dan uit volle borst de verf op het middenstuk. Het was een plezier om haar bezig te zien. Het deed me denken aan de cursus in september, waar de lesgeefster een voor mij heel interessante boodschap bracht: laat kinderen genieten van de materialen, en niet zozeer het resultaat is belangrijk, wel de ervaring. Het bevrijdde me onmiddellijk van de frustraties van onhandig zijn, en geeft veel meer plezier om bezig te zijn met de handen.

En haar popje lag naast haar op tafel, wel een beetje uit de buurt zodat ze geen spetters ving.

Hannah´s diamanten

Solidair als we zijn, is de hele familie ziek: Emma, mama, Hannah - solidair dus met nonkel David, tante Annelies en Elias, en met opa, die ook al ziek geweest is. Gelukkig houdt papa zich staande - dit keer echt wel het sterke geslacht!

Bijgevolg kwam gisteren de dokter - nog wel op huisbezoek. Met drie zieken was dat wel geoorloofd. Emma voor de tweede keer op een maand tijd aan de antibiotica, mama gewoon uitzieken en Hannah, die had een lichtjes ontstoken amandel maar was uit zichzelf al aan de beterhand. Papa keek nog eens mee met de dokter, zodat hij in de toekomst zelf die boosdoeners kan identificeren.

Bij het avondeten vroeg Hannah me, wat dat eigenlijk is, diamanten. Ik vroeg me even af hoe dat nu ter sprake kwam, toen viel mijn frank - sorry, macht der gewoonte: euro - ze had horen spreken over de ´diamanten´ in haar keel.

Mooi toch, hoe kinderen luisteren naar al wat gezegd wordt, alles proberen te begrijpen en zo dagelijks bijleren, uit vrije wil!

De geneugten van de kindertijd

(bijna) Elke avond, tussen 22.00 en 23.00u, als we net gezellig even samen voor de tv zitten, zet Hans plots het geluid stil. Ja, het klopt, we horen boven iemand huilen. Ik schiet in mijn sloffen (gewoon letterlijk) en haast me naar boven. Hannah heeft weer onzegbaar veel verdriet. Ik vraag: of ze pijn heeft, naar gedroomd heeft, naar toilet moet, dorst heeft... Geen antwoord, ze blijft onbedaarlijk huilen. Ik neem haar even op, leg haar terug, ze zwijgt en slaapt voort. En is verontwaardigd ´s morgens als ik haar vraag van toch haar best te doen en niet telkens te huilen.

Of ik neem haar mee naar beneden. Enkele avonden geleden merkte ze op, nadat ze een minuut of vijf bij ons gezeten had en ondertussen toch al iets gezegd had: het was heel vreemd, ik ga haar halen, ze merkt het niet echt, ze komt mee naar beneden, en dan pas wordt ze wakker, en het is alsof ze voorheen alles droomde. En dat klopt ook, de eerste minuten is ze niet wakker, alleen haar ogen zijn open en ze huilt.

Emma pakt het anders aan. Sinds enige tijd slaapt ze in een groot bed. Ze heeft geen bedrand nodig, zoals Hannah, die in staat is om tot drie keer op een nacht uit bed te donderen. Emma daarentegen ligt redelijk stil. Tot zover geen probleem. Maar! Wat gebeurt op het ontieglijkste uur van de nacht? Niet Emma, maar popje dondert uit bed. En niet popje weent, maar Emma! Mama en papa klauteren dus elke nacht om beurten uit bed, vallen over pantoffels, lopen tegen deuren (alleen mama) , verwensen zowel popje als Emma uit de grond van ons hart (zowel papa als mama), staan op het punt popje te verscheuren en Emma grmpfff, vinden popje, geven haar terug en het gehuil stopt. We duikelen terug in bed en bedenken allerlei scenario´s om een herhaling te voorkomen. Een bevestiging zoals voor een tut? Te gevaarlijk. Heden nacht: een opgerold deken tegen de muur. Resultaten: af te wachten.

Slaapwel (hopelijk).

De vragen des levens

Het is kerstvakantie en ik zit met de meisjes in de auto, op weg naar Vlamertinge. Ik geloof dat ze gingen logeren. Hannah heeft het eindelijk door: ik ben de mama van Hannah en Emma, en oma Christiane is de mama van mij. En papa is de papa van Hannah en Emma, en oma Nicole is de mama van papa. Het duurt echt lang eer kinderen begrijpen dat je tegelijkertijd kind, mama en oma kunt zijn.

´En wie is de papa van Jezus?´ vraagt Emma. ´God,´antwoord ik. ´Jozef,´ antwoord Hannah gelijktijdig (we zitten tenslotte in de kerstperiode, dus de Heilige Familie is al meermaals ter sprake gekomen).

´En wat is de familienaam van God?´ vraagt Emma. Tja, die vraag had ik me nog nooit gesteld. ´Niks,´ antwoord ik. Dat kan Emma bijna niet geloven, iedereen heeft toch een voornaam en een familienaam. Hannah weet dat Jezus dood en weer levend geworden is. Zoals sinterklaas, die ook weer leeft zodat hij speelgoed kan brengen. Ook die periode ligt nog niet lang achter ons.

De vraag rijst ook, hoe het zit met het verschil tussen heiligen, die ´echt´ weer leven, zoals de sint, en wij, die sterven maar ook weer - levend worden? En wie doet de kist open? Nog een vraag die ik mezelf nog niet eerder stelde. Euh... Zeker niet Maria, volgens Hannah. Ik wil weten waarom niet. Ik denk al dat ze denkt dat Maria dat niet zou kunnen of niet zou mogen of zo, en een evenwaardige opvoeding tussen man en vrouw staat hoog in mijn vaandel, dus dat beeld zou ik zeker moeten bijsturen. Maar Hannah denkt dat Maria haar kleren vuil zouden worden van het openen van die kist uit de aarde, en dat Maria dat wel niet leuk zou vinden, vuile kleren.

Het was geen makkelijk, maar wel een gedenkwaardig gesprek.

Apetrots

Vandaag Hannah´s eerste zwemles.

Ze keek er niet zonder enige bezorgdheid naar uit. Misschien zou het wel een meester zijn. En meesters, die zijn streng. En ze zou daar niemand kennen (het eeuwige liedje bij alle activiteiten).

Gisteren gingen we nog vlug naar de kapper - voor het eerst bij de kapper van mama. Enerzijds een meevaller, want ze kregen van de kapster een meeneem-borstel cadeau: je kunt hem opplooien en opbergen, en er zit een spiegeltje in verborgen. Een echte zwem-borstel eigenlijk.
Anderzijds, de dochter van de kapster had ook zwemlessen in ons zwembad gevolgd. Het was een heeeeele heeeele strenge meester. En hij riep altijd loeiend hard tegen de kinderen. En de dochter was zo bang, dat ze elke keer overgaf in de kleedkamers. Tja, wat kon ik nog zeggen...

Maar, Hannah is al vijf jaar en heeft al meerdere lessen en activiteiten gevolgd, en is niet meer zo gauw klein te krijgen. Dus uitte ze wel haar bezorgdheid, maar ging uiteindelijk wel met goede moed naar het zwembad.

Het was reuzetof! Het was een strenge doch goede meester, ze kon het goed en alles was goed verlopen. Papa moest niet helpen haar aan te kleden, da´s voor kleine kinderen.

Wel, mezelf kennende als kind moet ik bekennen: ik zou het er zeker niet beter van afgebracht hebben. Integendeel zelfs.

Iene Miene Mutte - anno Emma 2007

Iene miene mutte
prien pron prutte
iene mien maas
als de baas van huis is
is hij in zijn ziekenhuis

Nieuwjaarsbrieven en zo

Nieuwjaarsbrieven. Tja, voor de een een kans om met opgeheven borst en klare stem voluit het nieuwe jaar aan te kondigen, voor de andere een jaarlijks terugkerende marteling.

Emma bracht het er dit jaar heel wat beter af dan vorig jaar. Weliswaar bereikte de brief pas een aanvaardbaar volume decibels na heel wat aansporing, maar - zoals Dora en Boet blijkbaar ook steeds zeggen - het lukte!
Nieuwjaarsbrieven hebben echter wel de neiging minder frequent taalgebruik te hanteren, waardoor hij er in een aangepaste versie uitkwam. Het ging als volgt:

----------------------
Ik klein mensje,
met een wensje (lees: heb een wensje)
met een toastje voor je klaar (lees: al een poosje voor je klaar - gezien de feestperiode een goedgevonden alternatief, zeg nu zelf)
Lieve mama, lieve papa (dagelijks taalgebruik, geen probleem),
ik wens je een heel nieuw jaar (correctie van Hannah: een FIJN nieuw jaar)
----------------------

Gisteren waren de kinderen overigens de hele dag op stap met papa. Mama kreeg het voorrecht de dag alleen thuis door te brengen met wat haar maar beliefde. Toen ze ´s avonds, na een lunch, verschillende boodschappen en een film (´WE ZIJN NAAR DE CINEMA GEWEEST`) thuiskwamen, vroeg Emma ´of ik de bloemetjes getrekt had´. ???? Bloemetjes? Begin januari, waar kon ze het over hebben? Geen idee? ´Wel, of ik de bloemetjes, of ik de planten getrekt had.´ Ah, of ik mijn plan getrokken had ;-)

Vetarisch vlees en pasettischelpjes

De kinderen zijn gaan logeren bij oma en opa in Vlamertinge. Heel erg leuk vonden ze het. Oma en opa zijn altijd erg enthousiast, en dat spreekt hen wel aan. En ze hadden flink gegeten! Op een of andere manier kwam het gesprek op vlees en ik wees hen, op terugweg in de auto, erop dat oma en opa geen vlees eten. 'Jawel', wist Hannah met allergrootste stelligheid te zeggen, 'ze eten vetarisch vlees. Oma had het zelf gezegd die middag!' 'Ja,' viel Emma bij, 'en het was heel lekker, met pasettischelpjes erbij!' Emma eet erg graag pasta...

En ze hadden maar 1 keer ruzie gemaakt, om een krokodil. Maar toen had, Hannah was het geloof ik, gezegd dat Emma de krokodil mocht hebben en zij had iets anders gekregen. Boeiend relaas van een supergeslaagde logeerpartij.