De geneugten van de kindertijd

(bijna) Elke avond, tussen 22.00 en 23.00u, als we net gezellig even samen voor de tv zitten, zet Hans plots het geluid stil. Ja, het klopt, we horen boven iemand huilen. Ik schiet in mijn sloffen (gewoon letterlijk) en haast me naar boven. Hannah heeft weer onzegbaar veel verdriet. Ik vraag: of ze pijn heeft, naar gedroomd heeft, naar toilet moet, dorst heeft... Geen antwoord, ze blijft onbedaarlijk huilen. Ik neem haar even op, leg haar terug, ze zwijgt en slaapt voort. En is verontwaardigd ´s morgens als ik haar vraag van toch haar best te doen en niet telkens te huilen.

Of ik neem haar mee naar beneden. Enkele avonden geleden merkte ze op, nadat ze een minuut of vijf bij ons gezeten had en ondertussen toch al iets gezegd had: het was heel vreemd, ik ga haar halen, ze merkt het niet echt, ze komt mee naar beneden, en dan pas wordt ze wakker, en het is alsof ze voorheen alles droomde. En dat klopt ook, de eerste minuten is ze niet wakker, alleen haar ogen zijn open en ze huilt.

Emma pakt het anders aan. Sinds enige tijd slaapt ze in een groot bed. Ze heeft geen bedrand nodig, zoals Hannah, die in staat is om tot drie keer op een nacht uit bed te donderen. Emma daarentegen ligt redelijk stil. Tot zover geen probleem. Maar! Wat gebeurt op het ontieglijkste uur van de nacht? Niet Emma, maar popje dondert uit bed. En niet popje weent, maar Emma! Mama en papa klauteren dus elke nacht om beurten uit bed, vallen over pantoffels, lopen tegen deuren (alleen mama) , verwensen zowel popje als Emma uit de grond van ons hart (zowel papa als mama), staan op het punt popje te verscheuren en Emma grmpfff, vinden popje, geven haar terug en het gehuil stopt. We duikelen terug in bed en bedenken allerlei scenario´s om een herhaling te voorkomen. Een bevestiging zoals voor een tut? Te gevaarlijk. Heden nacht: een opgerold deken tegen de muur. Resultaten: af te wachten.

Slaapwel (hopelijk).