De vragen des levens

Het is kerstvakantie en ik zit met de meisjes in de auto, op weg naar Vlamertinge. Ik geloof dat ze gingen logeren. Hannah heeft het eindelijk door: ik ben de mama van Hannah en Emma, en oma Christiane is de mama van mij. En papa is de papa van Hannah en Emma, en oma Nicole is de mama van papa. Het duurt echt lang eer kinderen begrijpen dat je tegelijkertijd kind, mama en oma kunt zijn.

´En wie is de papa van Jezus?´ vraagt Emma. ´God,´antwoord ik. ´Jozef,´ antwoord Hannah gelijktijdig (we zitten tenslotte in de kerstperiode, dus de Heilige Familie is al meermaals ter sprake gekomen).

´En wat is de familienaam van God?´ vraagt Emma. Tja, die vraag had ik me nog nooit gesteld. ´Niks,´ antwoord ik. Dat kan Emma bijna niet geloven, iedereen heeft toch een voornaam en een familienaam. Hannah weet dat Jezus dood en weer levend geworden is. Zoals sinterklaas, die ook weer leeft zodat hij speelgoed kan brengen. Ook die periode ligt nog niet lang achter ons.

De vraag rijst ook, hoe het zit met het verschil tussen heiligen, die ´echt´ weer leven, zoals de sint, en wij, die sterven maar ook weer - levend worden? En wie doet de kist open? Nog een vraag die ik mezelf nog niet eerder stelde. Euh... Zeker niet Maria, volgens Hannah. Ik wil weten waarom niet. Ik denk al dat ze denkt dat Maria dat niet zou kunnen of niet zou mogen of zo, en een evenwaardige opvoeding tussen man en vrouw staat hoog in mijn vaandel, dus dat beeld zou ik zeker moeten bijsturen. Maar Hannah denkt dat Maria haar kleren vuil zouden worden van het openen van die kist uit de aarde, en dat Maria dat wel niet leuk zou vinden, vuile kleren.

Het was geen makkelijk, maar wel een gedenkwaardig gesprek.