Levensmotto

Onze kinderen zijn duidelijk verschillend. Hannah, die respecteert de regels, bedenkt of iets kan en mag. Je kunt haar dan ook heel erg vertrouwen. Ze doet geen onvoorzichtige dingen, zal niks breken, en zal steeds zeggen wat ze zal doen, en bij voorkeur je toestemming vragen (wat niet betekent dat ze niet protesteert bij een neen). Al bij al heeft ze heel veel aandacht voor het leven en de mensen rondom haar.

Emma daarentegen laat zich leiden door haar doel. Waar een wil is, is een weg, is haar credo. Of het kan, mag, gevaarlijk of moeilijk is, daar staat ze volgens mij zelfs niet bij stil. Ze ziet haar doel voor ogen en gaat daar recht op af, tot het lukt. Ze is eigenlijk wel een doorzetter en kan veel bereiken. Maar, het brengt haar ook in meer benarde situaties.

Zoals vanavond. Zoals zo vaak gebeurt, bleven ze in bed wat napraten. Tot Hannah (ochtendmens) wou slapen, terwijl Emma (avondmens) nog wat wou voortbabbelen. Ook zoals zo vaak. Dus kwam Hannah beneden klagen. Arme Emma wacht echter nog op haar grote bed (voorzien in de grote vakantie) en kan dus in principe nog niet zelf uit haar kinderbed. Dat bedje heeft door de kinderjaren heen wel al wat van zijn pluimen verloren. De bovenste rand staat vol kindertanden, van Hannah en Emma, en een aantal maanden geleden is er een spijl gebroken. Hans heeft die nu verwijderd zodat Emma zich er niet kan aan bezeren. Maar wat ik al voorzien had, Emma kennende, is nu gebeurd. Emma wou ook naar beneden komen, kwestie van haar kant van het verhaal toe te lichten. En wie weet, en passant ook nog wat tv te kijken bij papa of iets lekkers te krijgen van mama. Dus, met slaapzak en al benen door het gat tussen de pijlen gezwierd, en daarna de rest. Maar het hoofdje is nog steeds het breedst en dus kwam ze vast te zitten. Dus moest ze wachten tot papa haar geroep hoorde en haar kwam bevrijden. Arme Emma, we schieten nog steeds in de lach als we eraan terugdenken.

Wat brachten de voorbije verder nog? Wel, de mededeling dat het niet meer lang zou duren voor ik ribbels krijg, want ik ben al heel oud. Vermoedelijk ongeveer even stokoud als de oma´s, net nog niet zo oud als meme. En, op een ochtend, Hannah: ´Mama, jij moet wel blijven leven tot mijn baby´tje geboren is.´ Ik was eerlijk gezegd nog niet helemaal wakker en had dus niet helemaal door over welk baby´tje het ging. Het bleek over Hannah´s eigen baby te gaan die later geboren zal worden. En als ik niet blijf leven, dan zou ik het niet zien he. Ze heeft ook al een plekje bedacht, nl op de parking in onze straat, waar ze haar huis zal bouwen. Zodat ze lekker dicht bij mij kan blijven wonen :-) Er is wel niet zoveel plaats, dus het zal niet zo´n groot huis zijn.