Arme arme Emma

Emma houdt wel van wat drama.

Als ze iets fantastisch ziet, roept ze het uit! Als ze haar standpunt wil verdedigen, eveneens.
Als Hans en ik een kus geven aan elkaar - 'trouwen' heet dat in het De Poortere-jargon - dan wordt ze stil.
Als ze valt, en denkt dat ze pijn heeft, huilt ze heeeeel hard.
En als ze vindt dat ze medelijden verdient, vraagt ze: 'Mama, zeg nog eens Arme Emma.' En dan doe ik dat, en is ze tevreden.

Maar nu is het echt 'Arme Emma'. Ze heeft nl. windpokken. Vervelend, pijn, jeuk en koorts, en geen zicht. Arme arme Emma. Hopelijk is ze gauw beter.

Verstoppertje

Een hele tijd geleden dat het me nog lukte om te posten.

Daar zitten een nieuwe vloer, en een zwaar werkschema bij Runa voor veel tussen. En ondertussen zijn de broertjes De Poortere op skireis vertrokken (al bijna terug), maar ook dat leverde niet de onverhoopte eindeloze avonden op - er blijft altijd veel te wassen, plassen, sporten enz., en natuurlijk maak ik van de gelegenheid gebruik om eens wat op mijn eentje te zappen, tja, dan is een avond rap gepasseerd he.

Overigens had ik al heel wat avonden een logeetje in bed. Meestal Emma, die 's avonds wakker werd en bij mij wou slapen. En deze nacht Hannah - omdat Emma teveel snurkte (wat wel klopt).

We beleefden overigens een minidrama deze nacht. Nergens, maar dan ook nergens was popje te vinden. Heel lief leende Hannah een van haar pieten uit, die Emma na enige aarzeling als surrogaat aanvaardde. Maar vanmorgen zes uur wou ze toch weer popje gaan zoeken. Niks gevonden, natuurlijk. Tot we na het ontbjit naar de badkamer trokken. We waren bijna rond, ik neem het potje mee naar de WC (kwestie van ongelukjes met rondvliegende en verkeerd landende kleren te voorkomen), en wat ligt daaronder? Juist, popje. Emma had haar verstopt! Zo goed, dat ze het zelf niet meer vond.

Emma toch.