De snoepentaart!!!

Eindelijk eindelijk was het zover. Zondag, twee dagen voor de eigenlijke gebeurtenis, vierden we Emma´s verjaardag. Eerst vroegen we de oma´s en opa´s, en eigenlijk de neefjes en nichtjes erbij zou ook wel leuk zijn, en uiteindelijk vroegen we de hele familie op de koffie en vierden we de verjaardag van allebei de meisjes.

Het werd een bijzonder feest. Om te beginnen hadden mama en papa gezien, dat de kinderen toch wel echt heel erg fan zijn van trampolines. En na de eerste kennismaking vorig jaar, met een minder goede afloop voor Emma (= met gebroken sleutelbeen in Gasthuisberg beland op de eerste dag van onze vakantie) waren er verder alleen maar positieve ervaringen geweest. Dus, wij heel Kortrijk afgespeurd naar een trampoline. De zaterdagavond staken we die in mekaar, dat was al een hele belevenis want iedere keer dat we een stuk eraan zetten in de cirkel, viel een ander stuk weer om. Maar uiteindelijk lukte het ons toch. Vervolgens blinden dicht, rolluik naar beneden, alle buitendeuren op slot en met gespitste oren luisteren of er toch geen kinderen waren die naar beneden slopen om te loeren.

De zondagmorgen moesten we vroeg op voor de familiemis voor pepe. Al bij al nog een geluk, want in die korte periode dat ze thuis waren, hadden ze toch al door kiertjes gegluurd en blauw zeil en ijzeren steunen ontdekt, die hen toch een heel eind op de goede richting zetten bij het raden.

De zondagmiddag gingen ze in de kliniek eten, zodat mama in alle rust de taarten - door Emma gekozen - kon afwerken: aardbeientaart, chocoladetaart (Hannah´s favoriet) en natuurlijk: de lang verwachte snoepentaart!!! De hele familie had al in november de eerste aankondigingen van die taart gekregen, en afwisselend mochten ze wel en niet komen van Emma, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Mama probeerde met bibberende handen en vol zenuwen mooi kanariegeel glazuur te maken (niet bepaald mijn specialiteit), en de taart mooi te versieren (nog minder mijn specialiteit) met smarties in alle kleuren.

Toen iedereen eindelijk gearriveerd was, werden beide kinderen allereerst echt be-dol-ven onder de cadeautjes. Sieraden, puzzels, mooie handdoeken, makeup tasjes, barbiekleren en niet te vergeten klakschoentjes vlogen ons om de oren. Het was een echte overrompeling. En toen eindelijk het rolluik opging (we stond in afwachting allemaal in een verduisterde living) stond daar, inderdaad, een trampoline.

Toen zongen we voor beide kinderen, die op een stoeltje stonden te glunderen, en Emma mocht de kaarsjes uitblazen op de snoepentaart. We hadden geluk, want voor het eerst in de laatste twee maand vermoedelijk, was het een prachtige zonnige zondagmiddag.

Toen iedereen vertrokken was, stelde Emma nog voor een wandelingetje te doen met de klakschoentjes. Wie Emma een beetje kent, weet dat dat een zeer onverwacht voorstel is van haarentwege - volledig op rekening van de klakschoentjes te schrijven. Zo gezegd, zo gedaan. Iedereen alle armbanden, oorbellen, kroontjes enzomeer en de plastieken klakschoenen aan, ze mochten zelf de weg kiezen en wij op weg. Toen ik na een tijdje voorstelde om Emma te dragen, want we deden echt een serieus ommetje langs de unief en zo, was dat niet nodig. ´Ze zou nog wel zelf wat stappen!!!...´

Het was een heel geslaagde dag en we danken al ons bezoek voor de fijne attenties, de gezellige aanwezigheid en het enthousiaste zingen. Hannah heeft ondertussen al met ons afgesproken dat we in de winter de trampoline weer mooi opbergen in de originele doos, net zoals we hem gekocht hebben, en draagt in een zakje overal haar cadeaus mee: naar de keuken, de living, de wc, oma en opa, haar slaapkamer: ze zijn haar zo dierbaar dat ze ze geen seconde kan missen. En Emma kon nauwelijks slapen van blijdschap vannacht, was bij het eerste ochtengloren wakker en ging zingend naar beneden - totaal van slag eigenlijk ;-)

Nu komen er nog een heleboel leuke dagen. Er komen een paar keer vriendinnetjes spelen (dienst en wederdienst bij het oppassen, zogezegd), Elias komt logeren, Aline mag eens komen slapen... nog volop plannen dus.