Grote kinderen

En dat we grote kinderen krijgen, dat zullen we beginnen weten.

Toen ik om 8u dinsdagochtend de living binnenkwam, zaten ze al met jas en fluo aan, klaar om te vertrekken, maar toch nog vlug wat spelen (zo groot zijn ze nu ook weer niet). Ik meldde dat het tijd was om te vertrekken, en dus in de auto te stappen. 'Jaja,' was het antwoord, maar blijkbaar volledig op automatische piloot gegeven.

Ik ging naar buiten, opende de auto, zette mijn bagage in de koffer, stapte in, startte de motor... Geen kinderen te bespeuren, in geen velden of wegen. Gezien ze allebei ook al de klok kunnen lezen, en weten dat we ten laatste om 8.05u moeten vertrekken, vond ik dat ik lang genoeg gewacht had, en vertrok. Zonder kinderen.

Om 8.20u, ik was lekker vroeg op kantoor nu ik niet langs school gepasseerd was, besloot ik toch eens Hans te bellen om te polsen of de ochtend dan verder vlot verlopen was.

'Alles vlot verlopen verder met de kinderen?'
'Euh ja, waarom?'
'Heb je hen op school kunnen afzetten?'
'????'
'Wel, ik ben toch zonder hen naar school vertrokken?'
'Ah, dat wist ik niet, ze hebben me gezegd dat ze weg waren en zijn naar buiten gestapt.'
Oeps... Toen ze vaststelden dat ik weg was, hebben ze besloten dat ze te voet naar school zouden moeten. En dat dus maar gedaan. Veilig (want fluo's aan he) en zonder enig probleem.

Geschrokken en trots tegelijk waren we allemaal.