Bekaf

Wat een dag! Bij oma en opa was gisteren hout geleverd. In de koffer staken wij dus: laarzen, dikke sokken, vuile jassen en handschoenen, en een kruiwagen, want dat hout moest allemaal van op het voetpad naar achter gebracht worden, bij het tuinhuis. De kinderen vonden het reuze en versleepten zo heel wat blokken. Emma was niet te herkennen: vandaag geen roze rokjes, kousenbroeken en witte laarsjes, maar een stoere jeans, zware 'botten' en een dikke donkerblauwe trui, en stoere bodywarmer.

Het was bijna te vroeg, toen ik om 15.00u toekwam om met z'n allen naar het zwembad te gaan - een terugkerend vakantie-uitje.

In het zwembad ook dolle ambiance: Atlantis (springkasteel maar dan op het water) was opgesteld, en er waren drijfmatten, 'autobanden' enz. We sloten af met snoepjes (laatste dag dat het mag ;-) en een drankje in de cafetaria, met zicht op het zwembad. Daarna nog boodschappen doen voor de spaghetti van morgen, een bezoekje van de KSA voor het weekend op 8 maart, douchen, eten, en toen besliste zelfs Hannah van eens vroeg te gaan slapen! Emma kregen we nog bijna niet in bed. Ze had zich zo geamuseerd dat ze na het bad nog aan een heus knutselwerk begonnen was - ze wil een boek maken over ons 10-jarig huwelijk, met foto's van ons, van hen als baby's, met een houten kaft, in goud beschilderd ... kortom ze zat boordevol energie en heeft geen minuut - wat zeg ik - geen seconde of zelfs geen milliseconde gezwegen. En overigens was ze nog bijna verdronken thuis in bad: ze was nog wat aan het verder snorkelen en had niet gemerkt dat de snorkel vol water liep en heeft zich mega verslikt. In elk geval, het hele huis is nu ondertussen toch in diepe stilte gehuld en alle kindertjes vertoeven zalig in dromenland.